Zaraz po II wojnie światowej i jeszcze przez kolejne długie lata likwidowano i dewastowano cmentarze ewangelickie, uznając je mniej lub bardziej zgodnie z przynależnością narodową czy terytorialną za niemieckie. Ówczesne samorządy wydawały kamieniarzom pozwolenia „na pobór surowca” z cmentarzy, który to surowiec był wtórnie wykorzystywany. Takie unicestwianie tego co „niemieckie” opisuje Maria Krawczyk w książce „Pogranicza. Stara Kiszewa” wydanej przez Ośrodek KARTA.
Wczoraj Krzysztof Michalak, zaprzyjaźniony z nami kamieniarz, podczas montażu nowego nagrobka na cmentarzu katolickim przy ul. Kolskiej w Koninie, demontując stare tablice z lat 70. XX w. na ich odwrocie dokonał nie tak znowu rzadkiego odkrycia. Dwie płyty kamienne z polskimi nazwiskami wykonane zostały z jednego niegdyś kawałka kamienia, który był tablicą nagrobną Wilhelma Simona. Krzysztof wrażliwy na historię, natychmiast poinformował nas o odkryciu profesjonalnie zabezpieczając wcześniej dwa fragmenty tablicy.
Wilhelm Simons (1866-1916) brettmühlebesitzer – właściciel tartaku w miejscowości Antoniewald. Szybka kwerenda w księgach metrykalnych wykazała, że w Koninie żyła rodzina Simonów, jednak nazwa miejscowości wskazuje, że kamień nagrobny trafił do Konina z Dolnego Śląska, najpewniej jako „surowiec” do ponownego wykorzystania.
Antoniów (niem. Antoniwald, często właśnie Antoniewald, Antonienwald) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie karkonoskim, w gminie Stara Kamienica, nad rzeką Kamienicą. Niemiecka nazwa Antonienwald pochodzi od imienia hrabiego Antoniego von Schaffgotscha, oraz cząstki wald (pol. las). Stosunkowo niedaleko polskiego dziś Antoniowa leży czeski Antonínov, który niegdyś nosił nazwę Antoniwald, można by dyskutować, z której miejscowości pochodził Wilhelm Simons, jednak z dużą dozą prawdopodobności można stwierdzić, że chodzi o Antoninów.
Płyta została zabezpieczona. Jeśli nasze plany się zmaterializują, to zostanie ona umieszczona w pozostającym jeszcze w sferze marzeń lapidarium
